دست به دست شدن تصاویر یا فیلم زنی نیمه برهنه در یاسوج نقل محافل مجازی و حقیقی استان شد. فارغ از همه مسائل در این خصوص اولین سوالی که به ذهن متبادر می شود این مساله است که به راستی چرا باید تنها واکنش جامعه ما در خصوص چنین وقایعی تنها به تصویر برداری ثانیه به ثانیه از حادثه ختم شود؟!  انتشار این ویدئوها نشان از چه معضلی دارد جز بی اعتنایی مردم ما نسبت به مشکلات محیط پیرامون؟ چه اتفاقی گریبان جامعه ما را گرفته است که واکنش عمومی مردم در قبال ضرب و شتم یک دستفروش توسط ماموران خاطی یا مزاحمت های خیابانی یا زنی نیمه برهنه و... تنها دوربینی باشد که به سوژه نگون بخت خیر شده است؟! هیچ به این موضوع اندیشیده ایم که اگر از میان دهها و صدها هموطن دوربین به دست تنها و تنها یک صدا به مخالفت بر می خواست یک اتفاق ناخوشایند رخ نمی داد یا تبدیل به یک فاجعه نمی شد؟ چرا جامعه ما در قبال ابتدایی ترین وظایف خود در قبال سایر همنوعانش بی اعتنایی پیشه می کند؟ چرا به جای تماس گرفتن با اورژانس بیمارستان یا اورژانس اجتماعی یا نیروهای نظامی و همینطور یاری رساندن به فرد آسیب دیده فقط تبدیل به یک تماشاگر صِرف می شویم؟تصاویر یا فیلم یک تصادف وحشتناک یا هر حادثه طبیعی یا غیر طبیعی نسبت به مصدومین یا کشته شدگان حوادث فوق که به علت سوختگی یا پاره گی لباس خود ممکن است در وضعیت مناسبی نباشند به هیچ وجه انسانی و عاقلانه نیست. علاوه بر این زخمی عمیق خواهد بود بر خانواده داغدیده که از نحوه دقیق مرگ عزیزشان بی خبر بودند. فشارهای اقتصادی و معضلات عدیده و پیچیده اجتماعی در ایران فعلی ما به اندازه کافی قصه پر آب چشمی دارد که ما حداقل اگر مرهمی نیستیم بر این زخم عمیق چیزی نیفزاییم! به جای دروبین موبایل ها دوربین وجدان مان را روشن کنیم و بدانیم که همه ما در مقابل معضلات اجتماعی جامعه به سهم خود مسئول هستیم. انتشار این ویدئو و بعد ادعای جریحه دار شدن احساسات عمومی شکل کلیشه ای و نخ نمایی به خود گرفته است. بهتر است هر کدام از ما به جای تماشاگر بودن سعی کنیم قدمی در راه حل یک معضل اجتماعی برداریم.